آن درختان که اُرفی آفرید ز تنبور

وان چکادان به فراویز برف‌ و نور

جمله گشته‌‌اند فقیر به نیازش

عامه دارد سر به زیر ز آوازش.

وز صدایی که از چنگ او بلند

گل‌ها و گیاهان‌‌ همیشه بهارانند

چو هور و باران، بهاری بی‌پایانند.

چون تو نوایش نیوشیدی

در ژرفای دریا به گوش بودی

دو زانو زمین زدی پس خسپیدی

خوش‌خنیاست که زان، هوش و حزن جان

چو پلک خفته، یا هنگامه‌‌ٔ سماع، کشته